थापरे येँदला पुनिस् येर, हाथ्व द्यउ ब्वकेइ टेर, मेम्सीं स्वारेउ, तांगु वा ताँहे तान मातांगु व लुयेन् पितयेउ जुजु (राजा) हर्स वज्रधर बुद्धये मूर्ति हर्सं द्यउ ब्वकेयेउ, चिचा मुचापेन् मेम्सीं गयेन् म्येथयेउ जेउ आले दोखुनु रसतायेन् आगम छेँ हाखेन दोखुनु दाजुकिँज साङतपासापेन् थिठाइँ मुङन् ख्वाल चक्र्वङ्के द्वाल्खाये पुरान् खँपेन् पुल्के पुल्के खँ लायेन् छुत्के च्वङ खँपेन् ताइदयेउजेउ हङन् नस्पुटि टिक्रेत्के च्वङ वा झन् फुकिन्ज दाजुकिँजपेन् तु मिलैम्वजुयेन् राजा तु म्वब्वकेर्जु हङ खँतुनी ताइदत । आले उ द्वाल्खा नुगर ख्वङयेन् येइउरी स्वभाविकतु जुर ।
आले हात्त आन्थि जुरजेउ हङन् आमु हाथ्व व जुुजु द्यउनाप स्वाकु दाजुकिँज थिम्हानिस्मान् हाती हत्चु हर्स थि खलक न हतै,.. “बल्लबल्ल लित हायेन् तये द्यउ लितं तान हर्स गुन् जिम्मेवारी जुयेउ ? जिन् वा हाबिन्नसि इसितु छेँलान् ब्वके तये खेउँ उ तु छेँकु तयेन् ब्वकेइरी ङानु ङाचाये लागिन् हङ फुकिन्ज खलक मानैम्वजुर आले जी सुम्मके च्वन्गी” हत्चु ।
आले मेबु थिम्हा त ङेन्न “आम छेँकु तु तयेन् ब्वकेइतु मल हङन् गुं इतिहासकु च्वयेन् तये मद, आम्लि दटुल्के तर्न कुठा दुपानलान्तु तान हर्स आउ मातायेङ् हङन् गिथी हरिउरी, जिन् जिम्मा काइ हङन् भ्वँर येङन् ब्वकेर्स थ्वब्वकेउ, इसि साछी साछा हातिङ् म्वच्वंगु.. जिन् हरिम्वाले उलि जुकुन् ” हत्चु । आले उ ब्यालाकु ‘ल जिर छीजि दोखुनु पालन्पालो पियेन् च्वइँलौ, थउ परम्परा त लितं बाँलस्के ङाकेइलौ हर्स हाति जुले । कुमारी खाकेर्न ङाचाटुल्के मडिङन् जात्रा ङाकेइफउ छीजि आमु सोंचा च्वन्न हाति जुले ? हङ खँ पितयेइरीङ् बामलकु मखे ।
थन्केसी द्वाल्खा दुपान मिपेन् ओल्तेचा ख्वइँदमु, खँ हर्स घत्केङ् ताइदमु । हुन्हुत पन्बिरै हुन्हुत बोल् बिरहिन्, हुन्हुत लाहा पाछारहिन् । लिखन् पुलेन् स्वर्सं हाखेन टिक्रेङन् स्वर्नसिन् दोखुनुं द्वाल्खा मिपेन्तु खेउँ । थउतु निनीपाजु, काकाकाकी, पाजुमल्ली, बाजेबजैये सन्तानतु खेउँ, नाता मलकु थिमाङ् ख्वइँमद । आम्त ओँमसिगी हकु सायद थिम्हाङ् मद जेउ । आन्थिनुं चुफहा लिखनलान् द्वाङ्निउपेन् टुटिसलेन् कोत तुल्केउपेन् ल्याखाः येरिमफके दमु हतहिन्, आले आनागु मिपेन् गुन्ले ? निनीपाजुये कयमिच रा ? काकाडोबाये सन्तान् रा ? कुबानिनमाये थउखलकपेन् रा ? हङन् ङेइम्वाल्स ‘छन्त हरिमल्गु जरुरी मद, गुन् गिनागु खेउँ जिन् सिरगी…’ हङन् फर्चिलहिन् ।
ख्वाल ख्वइँ मदउपे खँ पितकार्स..थिम्हानिस्म्हान् इथिङ् हरित मलेङ्केउ.. ‘ए आमु वा एक नम्बरये डाँकातुकाले..छिन् हाति सिरन् ? आमुन् वा छीजि थिनागु सोझो त नाप्लर्स ङा स्वउ ब्याङ् स्वउ आले……. इथि स्वउ येतहिन् क ।’ हङन् । आले मेबु थिम्हा त नाप्लङन् ङेन्स थिप्पुल्नं डप्चियेन्.. ‘आमु वा झन् हरितु माबाल क, उलि ड्वाक्सुकाउ कि..‘आइ मदउये दाइ तीसा मदउये छाइ’ येङन् लिङाउ मि क.. आम्थिनागु गैबाहार मि अझटुल्के ख्वङङ् मद, ख्वइँ माबालेन् थ्वच्वँ,’ हङन् हतहिन् ।
लिबी आम्तु मि हाखेन टिक्रेत येर हर्स..‘ऊ येर, द्वाल्खाये जल्दोबल्दो, द्वाल्खाये लागिन् येउता जुर्सं बाँलकु येङन् च्वन, ल छन्त ‘धन्यवाद’, छि ख्वङन् जन मन् येँगर..’ हङन् थउत सद्दे क्येनहिन् । आउ हरिलौ छीजिन् गुन्त बोल बिरगुले द्वाल्खा मिततु । आले आम्लस्के जउखउकु मेबु ठाइँये मिपेन् गुनुङ् च्वन हर्स नास्कु हाकौ गुन्त किरेउले ? थउततु मखेरा ?
यथार्थ खँ उ तु खेउँ कि छीजिन् थउ खलक दुपानतु ‘हाँसा डायेन् बटी ख्यारीउरी ज्ये’ येङन् च्वनगु । न आमु आनागु खँ खिङौझोर छियेन् हति ओङन् ड्वाकु सर पितकाइ फरगु न दोल्तीखो हत्तरकायेन् मेबे नाप हरिख्यारी फरगु हर्स छीजि थउ थउ दुपान ‘छि व जि’ आले ‘छन व जन’ हङन् ल्वारिउरी हात्त ?
फर्स थउ बल्न चार्स ग्वाहार बिलौ, मफर्स भिंगु बाँलकु सर्सल्ला वा बि फरगुले । सित्न तान्न मल्गु छीजितु खेउँ । अपभैmट हातिङ् जुर हर्स ब्वाङन् स्वइकाइ येकुपेन् छीजितु खेउँ । पशुपतिये आर्यघाटकु व द्वाल्खाये नारान् द्यउकु घर्छि टिक्रेङन् जुकुन् थउजु वा मखेजेउले ।
मेवु खँ हाती हर्स कि थउ यरीलौं, कि मेब्सीन यङ ज्य खँ त ग्वाहार यरीलौं, गु ज्य खँन् छिजि जन्म ठाँई द्वाल्खा त ग्वाहार यतै हर्स आनागु खँकु थि जुईतु मल । खाली डाँडाकु चोङन ताई सोईरी मटे ज्यउ, ताई सोर्ङ गर्छी वा आमु यकु मित तुल्केई हङ खँ जुई फरई तर टाहागउ ल्याखाः आले घडीकु सोर्न छिजिन् तु द्वाल्खा त तुल्केईरी ज्य यङन चोनगु । मेवु खँ हातीङ छिजि दातीकु खायौं, चाकउ खँ जुर्स पहिला हरी सोयन हाखेन फेसवुककु चोहे चोरगु । ऊ खँन गुन्तङ बाँलकु मयत बरु छिजी ईनागु व्यवहार व बानी न बुरी फरगु । गिथी यङ छिजि त्याङन द्वाल्खा त त्यात्केई फरगु हङन खोगउ दिमाग न सोचेरी मल्गु थनुय न्हि आले व्यला खेउ ।
उ खँ त दोख्सेनुं मन्कु तयेन् ‘द्वाल्खा मिपिस्त थि मजिन स्वन्’… हङन् पिपानये मिपिस्त हत्केइ फइलौ । जय द्वाल्खा ! जय येँदला पुनिस् ! जय द्वाल्खा भीासेन !
